تاریخ ولاشجرد

شغل اکثریت آنها کشاورزی به خصوص گندم، جو و چغندرقند می‌باشد که به دلیل نبود سرمایه‌گذاری در این روستا محصولات آنها کمتر شده است. در این منطقه چون امکانات وجود ندارد مورد بی‌توجهی سرمایه‌داران قرار گرفته و علت اصلی مهاجرت به شهرهای بزرگ در این روستا نیز نبود شغل مناسب می‌باشد. در کنار محصولات کشاورزی و تولیدات باغی در این روستای حاصلخیز جای تاسیسات تولیدی و تبدیلی خالی است که اگر به این امر مهم پرداخته شود سبب جذب جوانان مهاجر و ایجاد شغل برای ماندگان در روستا می‌باشد.
وجود مزار گبریها در شرق این روستا، نمایانگر قدمت این روستا قبل از میلاد مسیح(ع) می‌باشد. وجود تپه نقاره‌ خانه از آثار تاریخی مهمی می‌باشد که در زمان کریم‌خان‌زند قلعه مهرعلی‌خان قاجارکه همان ولاشجرد می‌باشد را به توپ بسته است. امروزه از قلعه مهرعلی خان که رفته‌رفته تخریب گردیده دیگر به جز چند خانه قدیمی باقی نمانده است. وجود طوایف زیاد در این روستا نشان از قدمت تاریخی این روستا دارد. همچنین دو قنات قدیمی که یکی از آنها از وسط روستا و دیگری از شرق روستا عبور می‌کند و بقعه مبارکه امامزاده علی‌اصغر(ع) که بیش از 700 سال قدمت دارد و از نوادگان امام موسی‌بن‌جعفر(ع) می‌باشد از ابنیه تاریخی و زیارتی دیگر این روستا است. این روستا دارای 4 مسجد می‌باشد که در هر محل به طور جداگانه قرار گرفته‌اند.
طایفه فریدونی در کنار مسجد امام جعفر صادق (ع)، طایفه حسنی در کنار مسجد امام حسن (ع)، طایفه نظری در کنار مسجد صاحب‌الزمان (عج)، طایفه نادری در کنار مسجد امام حسین (ع) قرار گرفته‌اند.
این روستا مرز بین استان کرمانشاه و شهرستان تویسرکان قرار دارد. همچنین دارای دهیاری و شورای حل‌اختلاف است که فعالیت خود را از سال 1383 آغاز نموده و جهاد کشاورزی و مرکز بهداشتی و درمانی نیز از جمله نهادهای دولتی است که در این روستا مشغول به فعالیت هستند.
اداره تربیت‌بدنی شهرستان تویسرکان نیز اقدام به احداث زمین ورزشی برای جوانان این روستا نموده که می‌تواند سبب دلگرمی جوانان و ایجاد انگیزه برای ماندن در روستا باشد.
ولاشجرد در زمان سامانیان (پلاشگرد) نامیده شده که به دست یکی از پادشاهان ساسانی ساخته شده است بعد از اینکه اعراب آنرا تصرف کردند به نام ولا نامگذاری شد پس از رفع تصرف یک شجره به دلیل کاشت درختی در این مکان به ولاشجرد نامیده شد این روستا دارای 3 قنات است که یکی از آنها مخروبه شده است.
به علت درگیری علی مرادخان سرتیپ، ملقب به شاه سلطان یا کریم خان‌زند ولاشجرد به توپ بسته شد و به مخروبه کشیده شد و در این درگیری حمام بسیار قدیمی که از نظر ساخت به حمام لطفعلی‌خان زند در کرمان شبیه بود از بین رفت.
ولاشجرد دارای وسعت زمینی کشاورزی و استعداد هر نوع تاسیسات را دارد ولی متاسفانه به آن کمتر توجهی شده است. 48 هکتار باغ انگور و حداقل 50 الی 70 هکتار باغ درختی دارد که این روستا با توجه به این محصولات، احتیاج به احداث کارخانجات تبدیلی دارد. همچنین حدود 1400 هکتار زمین کشاورزی دیم و آبی در این روستا وجود دارد.
قلعه کهنه، تپه نقاره خانه در این روستا قرار دارد که در زمان کریم‌خان محل استقرار آن بوده و هم‌اکنون نیز پابرجاست. ولاشجرد، فرسفج و رودآور از قدیمی‌ترین شهرهای تویسرکان هستند.
تپه پشکه و تپه زنگی‌آباد (تپه دیدبانی بوده) در زمان رضاشاه زمان لایحه کشف حجاب حاج آقابزرگ کنگاوری با روحانیون در اثر فشار رضاخان به ولاشجرد تبعید شدند و مردم روستا از آنها حمایت می‌کردند.
امرار معاش بیشتر مردم از طریق کشاورزی صورت می‌گیرد و بقیه از طریق کارگری می‌باشد.
به علت کم توجهی مسؤولان به مردم این روستا مردم آن در وضعیت اقتصادی خوبی به سر نمی‌برند. تاسیس کارخانه در این مکان می‌تواند تاثیر بسزایی در جلوگیری از مهاجرت داشته است.
بهسازی این روستا از سال 1374 شروع و 2 فاز آن انجام شده و در حال حاضر اجرای این پروژه ادامه دارد.
امکانات و ادارات دولتی این روستا شامل:
مخابرات، شرکت تعاونی، جهاد کشاورزی، ستادشهید رجایی، اداره پست و مخابرات، دهیاری، شورای حل واختلاف که از سال 1383 شروع به کار کرده است و ستاد مقاومت شهید رجایی و پاسگاه نیروی انتظامی که در ابتدای این روستا، مستقر شده است. جاده اصلی وسط روستا تویسرکان را به بزرگراه کربلا وصل می‌کند.
با توجه به اینکه در نزدیکی کوه خانگر قرار گرفته از محیط‌های حفاظت شده اعلام شده است. به دلیل بیکاری، جوانان این روستا به شهرهای مختلف مهاجرت می‌کنند و به تحصیلات خود ادامه می‌دهند و بعد از خروج از دانشگاه به روستای خود بر نمی‌گردند.

ولاشجرد تویسرکان مرکز پادشاهی بلاش اول و دوم
ولاشجرد از روستاهای توابع شهرستان تویسرکان که در قسمت‌های غربی این شهرستان قرار گرفته است. ولاشجرد که قبلاً مرکز پادشاهی بلاش اول و دوم و سوم بوده است که نام اصلی از بلاشگر گرفته شده در قبل بلاشگرد بوده است و در حال حاضر ولاشجرد می‌باشد میزان قدمت روستا بالاتر از 2 هزار سال می‌باشد.
این شهر دارای یک هزار و 900 نفر جمعیت می‌باشد و بیش از 5 هزار نفر مهاجر دارد که در شهرها به خصوص تهران سکونت دارند و علت اصلی مهاجرت افراد به شهرهای بزرگ مخصوصاً تهران، نبود شغل برای جوانان و بسته شدن کوره‌های آجرپزی می‌باشد.
شغل اکثریت آن‌ها کشاورزی به خصوص گندم و جو و چغندرقند می‌‌باشد که به دلیل نبود سرمایه‌گذاری در این روستا محصولات آن‌ها کمتر شده است. در این منطقه چون امکانات وجود ندارد مورد بی‌توجهی سرمایه‌داران قرار گرفته و علت اصلی مهاجرت به شهرهای بزرگ در این روستا نیز نبود شغل مناسب می‌باشد. در کنار محصولات کشاورزی و تولیدات باغی در این روستای حاصلخیز جای تاسیسات تولیدی و تبدیلی خالی است که اگر به این امر مهم پرداخته شود سبب جذب جوانان مهاجر و ایجاد شغل برای ماندگان در روستا می‌باشد.
وجود مزار گبری‌ها در شرق این روستا نمایانگر قدمت این روستا قبل از میلاد مسیح (ع) بوده است. وجود تپه نقارخانه از آثار تاریخی مهم می‌باشد که در زمان کریم‌خان زند قلعه مهرعلی خان قاجار که همان ولاشجرد می‌باشد را به توپ بسته است. امروزه از قلعه مهرعلی خان که رفته رفته تخریب گردیده دیگر به جز چند خانه قدیمی باقی نمانده است. وجود طوایف زیاد در این روستا نشان از قدمت تاریخی این روستا دارد. همچنین دو قنات قدیمی که یکی از آن‌ها از وسط روستا و دیگری از شرق روستا عبور می‌کند و بقعه مبارکه امامزاده علی‌اصغر (ع) که بیش از 700 سال قدمت دارد و از نوادگان امام موسی‌بن جعفر(ع) می‌باشد از ابنیه تاریخی دیگر این روستا می‌باشد.
این روستا دارای 4 مسجد می‌باشد که در هر محل به طور جداگانه قرار گرفته‌اند. طایفه فریدونی: در کنار مسجد امام جعفرصادق (ع)، طایفه حسنی: در کنار مسجد امام حسن (ع)، طایفه نظری: در کنار مسجد صاحب‌الزمان (عج)، طایفه نادری: در کنار مسجد امام حسین (ع) قرار گرفته است. این روستا مرز بین استان کرمانشاه و شهرستان تویسرکان قرار دارد. همچنین دارای دهیاری و شورای حل اختلاف است که فعالیت خود را از سال 1383 آغاز نموده است و جهاد کشاورزی و مرکز بهداشتی و درمانی نیز از جمله نهادهای دولتی است که در این روستا مشغول به فعالیت هستند. اداره تربیت بدنی شهرستان تویسرکان نیز اقدام به احداث زمین ورزشی برای جوانان این روستا نموده که می‌تواند سبب دلگرمی جوانان و ایجاد انگیزه برای ماندن در روستا باشد.